نکته‌ي اخلاقي مهمّ، آن است که: اگرچه همه‌ي ما تا سر حد عشق علي«سلام الله علیه» را دوست داشته و از نظر محبت قلبي هيچ مشکلي نداريم و اين محبّت را نيز به شکل‌هاي مختلفي، ابراز مي کنيم و بايد بر اين نعمت الهي، هميشه شکرگزار باشيم، امّا متأسّفانه از نظر عمل، مشکل داريم. شيعه‌ي واقعي کسي است که هم قلباً، هم با زبان و هم در مقام عمل، محبت خود را نسبت به اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» ثابت کند. خود حضرت در نامه‌اي به عثمان بن حنيف مي‌فرمايند:

أَلَا وَ إِنَّكُمْ لَا تَقْدِرُونَ عَلَى ذَلِكَ وَ لَكِنْ أَعِينُونِي بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَدَادٍ^[1]

بدانيد که شما چنين^[2]نتوانيد کرد، ليکن مرا ياري کنيد به پارسايي و تلاش و پاکدامني و درستي ورزيدن.

خلاصه، اگر خود را شيعه ايشان مي دانيم ـ که قطعاً مي دانيم ـ از نظر عمل بايد شباهتي ميان ما و اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» وجود داشته باشد.

پی نوشت ها:

[1]. همان، نامه‌ی 45، ص 417.

[2]. منظور، کيفيّت خوراک و پوشاک و کلاً زندگي است، آن گونه که قبلاً ذکر شد.